Prije tridesetak godina u psihologiji obrazovanja došlo je do razvoja paradigme obrazovanja usmjerenog na učenika koju karakterizira doživljavanje učenika kao kognitivno, motivacijski, emocionalno i ponašajno aktivnog sudionika u vlastitom procesu učenja. Upravo srž ove paradigme na neki je način obuhvaćena u konstruktu samoregulacije učenja.

Učenici su samoregulirani u onom stupnju u kojem su aktivni sudionici u vlastitom procesu učenja. Učenje je nešto čime učenik aktivno "upravlja", a ne nešto "što mu se događa".

Knjiga se bavi individualnim dispozicijama učenika s kojima oni ulaze u proces samoregulacije učenja, jednako kao i motivacijskim, kognitivnim i emocionalnim komponentama ovog procesa, a raspravlja se i o kontekstualnim (prvenstveno socijalnim) odrednicama samoregulacije učenja.

Svrha ove knjige jest osvješćivanje svih sudionika procesa obrazovanja (učenika, roditelja, nastavnika, obrazovnih stručnjaka itd.) o njegovoj važnosti za postizanje ukupne kvalitete obrazovanja, te o potencijalnim načinima na koje se ta kvaliteta može poboljšati.

Tekst je prvenstveno usmjeren na samoregulaciju učenja iz perspektive učenika, odnosno bavi se samoregulacijom učenja, a ne samoregulacijom poučavanja. Budući da su učenje i poučavanje zapravo neodvojivi procesi, jasno je da samoreguliranih učenika nema bez samoreguliranih nastavnika.